Τα πάθη η Κάθαρση και η Ομοιοπαθητική. Απόψεις του J. Croissant.

Είναι γεγονός ότι οι Στωϊκοί οικοδόμησαν την απλοϊκή τους δοξασία επάνω στις αναλύσεις του Αριστοτέλη όταν εκείνος  μιλούσε για τις παραστάσεις ως "παθήματα της ψυχής". Όμως ο Αριστοτέλης ποτέ δεν εδίδαξε, όπως οι Στωϊκοί  την απάθεια, ως προϋπόθεση  και κανόνα της αρετής. Και δεν συμβούλευε την εξάλειψη αλλά τον μετριασμό των παθών, τη μεσότητα, όπου τα πάθη υποταγμένα στο μέτρο, κατά την αντίληψη του, λειτουργούν με ισορροπία στον ομαλό ψυχικό κόσμο.

Όμως ο  Σταγειρίτης φιλόσοφος μας εντάσσει σε μια καινούργια αντίληψη, όταν μιλώντας  περί της Καθάρσεως, αναφέρεται στο  περί "ελέου και φόβου" . Με άλλα λόγια σύμφωνα με τις εκτιμήσεις  του J. Croissant,  ο Αριστοτέλης προσεγγίζει  με ψυχοφυσιολογικό επίπεδο τη Κάθαρση. Φαίνεται (πάντα κατά τον J. Croissant) ότι ο Αριστοτέλης (ας μη ξεχνάμε ότι ήταν γιος γιατρού και ο ίδιος υπήρξε και πέραν των άλλων και φυσιολόγος) έχει παρατηρήσει από ψυχοφυσιολογική πλευρά τις μυστηριακές τελετές και τα ιερά όργια και έχει πειστεί ότι ο παροξυσμός με την συμβολή της όρχησης έχει ως κατάληξη το " κουφίζεσθαι μέθ΄ ηδονής ".  Η  έξαρση του πάθους, κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις, ουσιαστικά γυμνάζει τη ψυχή, και παράλληλα δαμάζει τα πάθη εκτονώνοντας τα, με τρόπο ανακουφιστικό από την πίεση που αυτά ασκούν.

Έχουμε δηλαδή μια ομοιοπαθητική μέθοδο (η μέθοδος ήταν γνωστή στους αρχαίους γιατρούς "το όμοιον δια του ομοίου", εξάλλου ο μιθριδατισμός θα μπορούσε να συμπεριληφθεί εκεί) με το φόβο και τον έλεο που γιατρευόμαστε από τον φόβο και τον έλεο και τα "τοιαύτα" παθήματα.

Πρωτότυπη αλλά και αρκετά  πειστική η άποψη του J. Croissant. Επάνω σε αυτές τις απόψεις η Φιλοσοφική Συμβουλευτική προετοιμάζει σεμινάριο για τους όσους ενδιαφέρονται, ΔΩΡΕΑΝ