Το νόημα.

Άσε με να μείνω
σε μια γωνιά της ευτυχίας σου. Γ. Ρίτσος.

Ένα σπίτι για να γεννηθείς
ένα δένδρο για να ανασάνεις
ένας στίχος για να σκεφτείς
ένας κόσμος για να πεθάνεις. Τ. Λειβαδίτης.


Πως ψάχνουν σήμερα την ανακουφιστική επιτυχία; Στη τεχνομελλοντολογική κυκλοφορία των σημασιών.  Έτσι και αλλιώς τα νοήματα εξορίζονται , αποϊεροποιούνται, μετατίθενται, στην αγέραστη φαντασία, όχι ως στοιχεία της, αλλά ως δορυφόροι της.

Οι σημασίες και μόνο αυτές  κυκλοφορούν στην ζωή, τα νοήματα περιθωριποιούνται  και όταν εισβάλουν κρυφά στη σκηνή της, τότε ενοχοποιούνται ως νευρώσεις.

Τελικά το νόημα συνδέεται με τη φύση της τραγωδίας. Εκεί διακονεί τη παρουσία του. Σε κάθε  άλλη περίπτωση το νόημα  γίνεται πια παθολογία του πραγματικού.

Τα ξόρκια του πόνου σ' αυτή τη κυκλοφορία του νοήματος είναι οι αδρανείς σημασίες που διεκπεραιώνουν κάποιες μετωνυμίες του κρυπτογραφήματος, κάποιες συμβολικές λειτουργικές αναλογίες. Βουδισμός, Ινδουισμός, Ανιμισμός, Πανθεϊσμός, κλπ, βάζουν τον άνθρωπο εντός εισαγωγικών, στους δορυφόρους του τίποτε και του όλου. Στο δρομολόγιο του αντεστραμμένου ειδώλου. (Κάποιοι άλλοι , αδόκιμα,  θα το έλεγαν αποστερητική κίνηση). Στην περιπαθή κίνηση του κρυμμένου και της φανερής ενέργειας. Όμως εδώ προκύπτει μια επιφάνεια αθέατη πολύ λιγότερη αθώα. Η γοητεία τους (του όλου και του τίποτα) στηρίζεται στην διάθλαση και στην αυτονομία του ειδώλου. Το παραδοξολόγημα τους,  γίνεται τόσο ο  παραγωγός όσο  και ο σκηνοθέτης τους.

Η αλληγορία της εκκρεμότητας ίσως θα πρέπει να βγει από τη ζαχαροπλαστική του κενού, και του άγνωστου, του μυστικού, και του άλλου. Για να είμαστε ανυποθύκευτοι ασκούμε διακρίσεις μεταξύ αιμορραγούντος νοήματος (δηλαδή κτητικού και ωφελιμιστικού εγωισμού, ανταγωνιστικής και  ατομοκεντρικής επιβίωσης ) και ονομασίας του νοήματος. Να ξαναδώσουμε όνομα σε κάτι προϋπάρχον, να το χάσουμε το όνομα και να το ξαναδώσουμε. Η αρχαία μαρτυρία μας λέει: " Ορφέως δέ όσ καί τά όνόματα αύτών πρώτος έξηύρεν..."

Αλλιώς το νόημα θα τελεί  στα αζήτητα, ή θα ετεροδικεί "θεωρίης ένεκεν" ...Ο ποιητής μας προϊδεάζει ότι μπορούμε να πούμε εν πλήρει συγχύσει " Τελικά είχα ένα όραμα: είδα την Ελένη μέσα σε εισαγωγικά"

Απόστολος Αποστόλου.