Χίλια κομμάτια γίνεται ο άνθρωπος στη ζωή του.Τα συνθέτει και ξανασπάνε. Προσπαθεί και πάλι με ένα πείσμα αδιάλυτο στο ιστορικό του πεπρωμένο, να καλύψει τα ξέφωτα σημεία της σύνθεσης που προήλθαν από τα κομμάτια του, τα συνθέτει εκ νέου, αλλά στην προσπάθεια του αυτή για νέα αρμογή, γίνεται και πάλι κομμάτια.
Όχι δεν είναι σισύφεια η προσπάθεια του ανθρώπου. Γιατί ο θρυμματισμός του δεν προέρχεται από μια κακή τύχη αλλά από τη στιγμή όπου η συνείδηση αρχίζει να αντικειμενίζει. Τι σημαίνει αυτό; Όταν η συνείδηση βάζει τις αποστάσεις ανάμεσα σ' εκείνη και τα άλλα (πρόσωπα, πράγματα, λέξεις, συμβάντα, ιδεολογίες, κλπ). Η συνείδηση είναι μια και ενιαία, δεν έχει όμως κέντρο και περίγραμμα και δεν εννοείται ως ενιαίο αντικείμενο καθώς είναι μη-αντικείμενο.
Η συνείδηση ως αόρατο όλον ζητάει ένα κέντρο για να οργανωθεί. Ο Λακάν μιλούσε για έναν πυρήνα (Kern) και ο νομπελίστας νευροφυσιολόγος Έκκλες για τον παράγοντα εαυτό (self).O O.Eλύτης με την ποιητική του εικονογραφία,μας περιγράφει με σαφήνεια αυτό το κέντρο ως εξής: " Ποτέ δεν με εγκατέλειψε η αίσθηση ότι κάτι άλλο, σταθερό και ακατάλυτο κρύβεται πίσω από τη συνεχή ροή των φαινομένων" (Μνήμες, Όνειρα, Στοχασμοί σ.4).
Όμως μέσα στην αντικειμενίζουσα διαδικασία της η συνείδηση αντικειμενίζει και αυτό το κέντρο και αυτό ακόμη που μπορεί να την άρχει. Και εδώ έρχεται με ανατρεπτική διάθεση και με ερωτηματική άλω ο Σαρτρ, να μας πει: " Άμα βγάλουμε το αντικείμενο της συνείδησης από την συνείδηση του αντικειμένου μένει μια κενή τρύπα."
Αυτή η κενή τρύπα είναι η μεταχρονολογημένη επιταγή της ανθρώπινης παρουσίας. Το κενό που δεν κλείνει και περιπλανάται άγραφο και αταξινόμητο.Πως μπορείς να διαχειριστείς αυτό το κενό; Το ερώτημα στέκεται σαν εφιάλτης. Κάποιοι θα λέγανε αν μπορείς να σχεδιάσεις την διαγώνιο του τετραγώνου σου, τότε πιθανά να μπορείς να κλείσεις τη κενή τρύπα. Μπορείς όμως;
Η συνείδηση όμως ριγμένη σ' ένα κόσμο αντικειμενίκευσης, αντικειμενικεύεται και η ίδια προκειμένου να καλύψει το κενό της τρύπας που περιγράψαμε παραπάνω. Έτσι χώνεται και η ίδια σ΄ ένα δίκτυο επιταχυνόμενης κυκλοφορίας στην αναζήτηση ενός δυνητικού αντικειμένου. Γίνεται συμβατή ως προς τον χλιαρό αυτοσχεδιασμό των εμπορευμάτων, των ιδεών, των ιδεολογιών, της μόδας, των συνθημάτων, των καθηκόντων, των διεκπεραιώσεων, κλπ. Με άλλα λόγια μπαίνει σ' ένα ανοιχτό κύκλωμα που υπάρχει μέσα από τεχνικές αλληλοεπιδράσεις μιας κάποιας συναινετικής αδιαφορίας.
Ο '' Άλλος'', η αλλοτρίωση δεν έχουν κάποια σημασία πια. Αφού όλα είναι συνδεδεμένα με τις κλήσεις της παραπάνω κυκλοφορίας. Γίνονται μια ασφαλή συνέχεια του αήττητου κυκλώματος. Του κυκλώματος που θέλει τα πάντα να συναιρούνται σε μια κοιναισθησία και στα ρίγη της συμφιλιωτικής ελαφρότητας.
Και το ερώτημα σαν Φιλοσοφική Συμβουλευτική που βάζουμε είναι ποια ψυχοθεραπεία και συμβουλευτική, ποια ψυχανάλυση και κοινωνική ανθρωπολογία, θα μπορέσει να διεγείρει την εσωτερική μας όραση; Μήπως όλες τους αποτελούν μια ρηματική κίνηση που άθελα της προσφέρει υπηρεσίες στα απειράριθμα κλισέ της κυκλοφορίας των δυνητικών αντικειμένων;
''σταματημένος νιώθεις αλλά τρέχει ο χρόνος σου". Μας λέει ο Ο. Ελύτης στα Δυτικά της Λύπης.
Απόστολος Αποστόλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου