Απόψεις του Byung – Chul Han με αναφορές στη κλινική φιλοσοφία.

O Byung – Chul Han μας λέει ότι το ανοσολογικό πρότυπο που κυριάρχησε στον προηγούμενο αιώνα βασίζεται σε μια σαφή διαφοροποίηση μεταξύ φίλου και εχθρού ή μέσα και έξω και επικράτησε ως μοντέλο σχεδόν παντού. Επισημαίνει ότι κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, όλοι γνώριζαν ποιος ήταν ο εχθρός και ποιος όχι. Ο Byung – Chul Han διακρίνει μάλιστα, μια συγγένεια μεταξύ της ανοσολογικής και της στρατιωτικής ρητορικής. Όπως λειτουργεί  τα μοντέλα  της ιατρικής σκέψης, στην ίδια προοπτική  λειτουργούν και  οι κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις. Με άλλα λόγια  η αλλοτρίωση του εξωτερικού στοιχείου αποτελεί επαρκή αιτιολόγηση για την απέλαση του.

Ο κεντρικός ισχυρισμός του Byung – Chul Han, είναι ότι από το τέλος του ψυχρού πολέμου, οι κοινωνικοί σχηματισμοί έχουν απομακρυνθεί από το παραπάνω μοντέλο  του ανοσολογικού προτύπου. Οι κεντρικές κατηγορίες της  ανοσολογίας, διακρίνουν  την ετερότητα ως ξένη, και την θέση της παίρνει   πλέον η διαφορά. Η διαφορά, σε αντίθεση με την διαφορετικότητα, δεν επιζητεί  πλήρη αναγνώριση  από το ανοσοποιητικό σύστημα. Και αυτό γιατί η  διαφορά αποτελεί μια ήπια  μορφή αλλοτρίωσης, λειτουργεί στο μοντέλο του  τουρίστα, ο οποίος είναι  περισσότερο   επισκέπτης παρά   εισβολέας. Μπορεί για παράδειγμα  να περιπλανηθεί σ ένα έδαφος χωρίς  να προκαλέσει κακό .

Το ανοσολογικό υπόδειγμα βασίζεται σε μια διαλεκτική της  αρνητικότητας. Ο ιός διασπάται στον οργανισμό και προσπαθεί  ο οργανισμός με τη σειρά του, να ακυρώσει τον εισβολέα. Αλλά  όπως  κάθε παίκτης, για να επιβιώσει, πρέπει να αρνηθεί την "άρνηση" του, έτσι ακριβώς  λειτουργεί και  ο σχηματισμός αντισωμάτων που ουσιαστικά  είναι  το αποτέλεσμα της άρνησης του οργανισμού κάτω από ένα ελεγχόμενο ποσό αρνητικότητας. 

Η εξαφάνιση της διαφορετικότητας σημαίνει ότι τώρα ζούμε σε μια εποχή χωρίς αρνητικότητα. Ωστόσο θα πει ο Byung – Chul Han οι νευρωνικές ασθένειες ενδέχεται να περιλαμβάνουν μια ιδιότυπη  διαλεκτική,  μια διαλεκτική της  θετικότητας, και  όχι της  αρνητικότητας. Η υπερδραστηριότητα ή η εξάντληση, είναι αποτέλεσμα υπερβολικής θετικότητας. Η βία / η  δύναμη ( Gewalt ) ενέχουν  θετικότητα, προέρχονται  από την υπερπαραγωγή, την υπερβολική επίδοση ή και  την υπερβολική επικοινωνία. Η διαλεκτική της θετικότητας δεν  βασίζεται σε κάτι ξένο στο σύστημα, (σε οποιοδήποτε σύστημα: οργανικό σύστημα, πολιτικό σύστημα, πολιτιστικό σύστημα) είναι μονίμως  στο σύστημα σε αναγνωρισμένη εξέλιξη.  Ως εκ τούτου, η νευρωνική βία δεν επιδέχεται  κάποια  «ιική» εξουσία. Και επιπλέον οι νευρωνικές ασθένειες εστιάζονται εκεί, στη διαλεκτική της θετικότητας.(Και αναφέρεται ο Byung – Chul Han  στις νευρωνικές ασθένειες και όχι της ψυχαναλυτικές οι οποίες είναι της τάξεως της αναπαραστάσεως η οποία προσκολλάται στο σημαίνον του Άλλου άρα στην διαφορά). 

Απόστολος Αποστόλου